1 miejsce – Patryk Szczegielniak

Pierwszą pracę dostałem po 74 wysłanych CV. Gdy w końcu zadzwoniono, zapytano, czy „moja niepełnosprawność nie będzie przeszkodą dla reszty zespołu”. Bolało. Potem było lepiej – trafiłem na przełożoną, która widziała we mnie człowieka, nie kod orzeczenia. Dała mi szansę, a ja wykorzystałem ją lepiej niż niejeden w pełni sprawny kandydat. W pracy ważna jest nie tylko dostępność budynku, ale przede wszystkim otwartość ludzi. Marzę, by rekruterzy przestali traktować niepełnosprawność jak problem do rozwiązania, a zaczęli widzieć w niej część czyjejś historii. To historia siły, nie słabości. Chwalmy pracodawców, którzy patrzą sercem, nie tabelką. Takich jak moja szefowa – która nigdy nie zapytała: „Czy dasz radę?”, tylko powiedziała: „Fajnie, że jesteś”.

2 miejsce – Daniel Jasiński

Najtrudniejsze dla mnie jest znalezienie pracy, w której pracodawca zrozumie moją niepełnosprawność. Jako osoba głuchoniema, pomimo że noszę aparaty słuchowe i dobrze sobie radzę, często spotykałem się z barierami, których nie powinno być. Wielu pracodawców patrzyło na moją niepełnosprawność, a nie na moje umiejętności i zdrowe ręce do pracy. A przecież jestem osobą zaradną – potrafię naprawić wiele rzeczy, jestem taką „złotą rączką” i lubię robić coś własnymi rękoma. Ciężko jest znaleźć miejsce, gdzie ktoś zauważy moje zdolności, a nie ograniczenia. Wiem, że komunikacja ze mną bywa trudniejsza, ale zawsze staram się znaleźć sposób – piszę, pokazuję, tłumaczę cierpliwie. Największym wyzwaniem jest pokazanie, że mimo mojej niepełnosprawności potrafię być dobrym i lojalnym pracownikiem. Teraz wiem, że warto się nie poddawać i szukać ludzi, którzy docenią to, co potrafię. Chciałbym, żeby więcej firm dawało szansę takim osobom jak ja – bo możemy naprawdę wiele. Wystarczy tylko dać nam szansę.

3 miejsce – Katarzyna Geremesz-Napierała

Najtrudniej jest połączyć niepełnosprawność z wiekiem. Jeżeli jesteś już po pięćdziesiątce i masz możliwość krótszego czasu pracy, wydłużonego urlopu, to nikt nie patrzy na twoje umiejętności i doświadczenie, jesteś STARY i NIEPOTRZEBNY. A ty lepiej obsługujesz komputer niż młodsi i nie chcesz siedzieć w domu. Poza tym kilka lat przed emeryturą też jest problem z pracą. A twoje samopoczucie psychologiczne jest w złym stanie… Nie jest łatwo, ktoś myśli, że tylko czegoś żądasz, bo masz stopień niepełnosprawności, ale przecież przed tym okresem często wiele wycierpieliśmy psychicznie i fizycznie. Dotacje są dla osób bezrobotnych. Więc nawet przebranżowić się jest ciężko. Ja mam ukończone studia doktoranckie i szukając pracy, w ogóle o tym nie wspominam, bo po co… Po co komu wiedza, że w zaciszu piszę podręcznik: „Excel dla wiecznie początkujących”... I tak jako analityka danych nikt mnie już nie przyjmie, może książka się komuś przyda...