Zgodnie z przewidywaniami, z uwagi na kryzys spowodowany światową pandemią COVID-19, w 2020 r. znacznie wzrośnie liczba osób pozbawionych zatrudnienia. Jakimi narzędziami dysponuje państwo do walki z bezrobociem?
W styczniu oraz lutym 2020 r. stopa bezrobocia w Polsce wynosiła 5,5%. Jest to wartość podawana przez Główny Urząd Statystyczny i dotyczą tzw. bezrobocia rejestrowanego – czyli obejmującego wyłącznie te osoby, które są zarejestrowane jako bezrobotne w urzędach pracy. Te niskie wartości napawały optymizmem, jednak nie całkiem odzwierciedlały rzeczywistą sytuację na rynku pracy – wiele osób pozbawionych etatu nie zgłasza się do urzędów, obok legalnego zatrudnienia funkcjonuje szara strefa itp.
Niemniej, ogólnie można stwierdzić, że nawet biorąc pod uwagę powyższe zastrzeżenia, w całym 2019 r. poziom bezrobocia w Polsce był niski i miał tendencję malejącą. Czy urzędy pracy są przygotowane na napływ bezrobotnych, prognozowany na 2020 r.?
Walka z bezrobociem – dlaczego jest tak ważna?
Wysoki poziom bezrobocia najczęściej świadczy o złej sytuacji gospodarczej w danym regionie – choć nie zawsze. Wiele zależy od rodzaju bezrobocia. W niektórych regionach, na przykład turystycznych, rolniczych, występuje bezrobocie sezonowe. Praca odbywa się przykładowo w miesiącach letnich, a uzyskane w tym czasie przychody pozwalają zabezpieczyć się finansowo na okres bez pracy.
Jednakże w większości przypadków przedłużające się bezrobocie oznacza kłopot dla regionu. Rozbieżność między popytem i podażą pracy, brak wykwalifikowanej kadry, zwolnienia z uwagi na złą koniunkturę przyczyniają się do spowolnienia gospodarczego. Bezrobotni częściej się zadłużają, mniej konsumują – a więc nie dają zarobić producentom, usługodawcom.
Ponadto długotrwałe bezrobocie może mieć również negatywne skutki społeczne – przyczyniać się do powstawania zachowań patologicznych i przemocowych w rodzinie, prowadzić do nadużywania alkoholu i substancji psychoaktywnych, zwiększać ryzyko angażowania się w działania nielegalne. Długotrwałe pozostawanie “na marginesie” życia społecznego często negatywnie odbija się również na psychice – może powodować obniżenie samooceny, prowadzić do zaburzeń bądź depresji.
Przeciwdziałanie bezrobociu jest zatem jednym z priorytetów władz państwowych i lokalnych. Prowadzi ją Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, któremu podlegają takie instytucje jak:
- Centralny Instytut Ochrony Pracy,
- Instytut Pracy i Spraw Socjalnych,
- Ochotnicze Hufce Pracy,
- 16 wojewódzkich urzędów pracy,
- 340 powiatowych urzędów pracy.
Zwalczanie bezrobocia
Metody walki z bezrobociem można podzielić na aktywne i pasywne. Na jakie wsparcie mogą zatem liczyć osoby bez zatrudnienia ze strony urzędów państwowych i samorządowych?
Metody aktywne:
– pośrednictwo pracy – główne zadanie urzędów pracy, czyli pomoc w znalezieniu zatrudnienia, kontakt z pracodawcami, określanie profilu bezrobotnego i przedstawianie mu propozycji zgodnie z kwalifikacjami i oczekiwaniami;
– kursy i szkolenia – urząd pracy dofinansowuje programy szkoleniowe. Można pobierać np. stypendium szkoleniowe, na kontynuację nauki, stażowe, na przygotowanie zawodowe dorosłych;
– staż z urzędu pracy – może mieć formę płatną lub bezpłatną;
– targi pracy – organizowane zarówno przez instytucje państwowe, jak i organizacje pozarządowe i podmioty prywatne, niekiedy przybierają postać targów pracy i edukacji, skierowanych do młodych ludzi chcących kontynuować naukę w wybranej dziedzinie, szukających praktyk, stażu lub pierwszej pracy.
Pasywne sposoby walki z bezrobociem:
– zasiłek dla bezrobotnych – podstawowe świadczenie wspomagające finansowo osoby szukające pracy. By go uzyskać, trzeba spełnić pewne wymagania (m.in. posiadać minimum 12-miesięczny staż pracy w ciągu ostatnich 18 miesięcy);
– inne świadczenia pieniężne dla bezrobotnych – np. bon na zasiedlenie, dodatek aktywizacyjny, refundacja kosztów opieki nad dzieckiem lub osobą zależną;
– dofinansowania dla pracodawców na tworzenie miejsc pracy;
– obniżenie wieku emerytalnego – to metoda, którą niekiedy się stosuje, by umożliwić wymianę pokoleniową i zajęcie stanowisk przez młodszą kadrę. W Polsce obecnie obowiązuje powszechny wiek emerytalny dla kobiet – 60 lat i dla mężczyzn – 65 lat.